تهیه بستنی در ایران متداول نبود
و در قرن نوزدهم از اروپا به ایران انتقال یافت و متداول شد.
در حقیقت از سفر سوم ناصرالدین شاه به اروپا، پلومبیر نام محلی ییلاقی در فرانسه است
که بستنی خوشمزه‌ای در آنجا تهیه می‌شد
و نام پلومبیر یعنی نوعی بستنی که با مخلفاتی همراه است از این شهر منشاء گرفته است.
اما بستنی زغالی که این روزها دربستنی فروشی های سنتی به وفور دیده میشود
نوعی از بستنی است که در تولید آن از پودر سیاه رنگ کربن گیاهی یا زغال استفاده شده است
و مباحثی را در جامعه در خصوص خطرات احتمالی مصرف آن مطرح نموده است.
طبق قوانین ملی استفاده از هرگونه مواد اولیه از جمله رنگهای خوراکی با رعایت برخی شروط بلامانع میباشد.
شرط اول اینکه ماده رنگی دارای مجوز ورود از سازمان غذادارو باشد یا در مورد تولیدات داخلی دارای پروانه ی ساخت از این سازمان باشد.
درحالیکه این رنگها از هندوستان وارد شده و در مورد سلامت ترکیبات آن هیچ مجوز بهداشتی وجود ندارد.
بنابراین استفاده از رنگهایی که بصورت قاچاق و بدون مجوز وارد کشور شده اند بدلیل ابهام در بهداشت و سلامت آن مورد تایید وزارت بهداشت نمیباشد.
همچنین با توجه به اینکه استفاده از موادافزودنی در تولید خوراکیها تنها با میزان تعیین شده مجاز میباشد
و مصرف بیش از اندازه یک افزودنی میتواند سلامت فرد را به خطر اندازد، نظارت فرد مطلع و استفاده از دستگاههای توزین مناسب در محل تولید ضروری میباشد.
بدیهی است در صورتی که بر روی بسته بندی میزان مصرف رنگ خوراکی درج نشده باشد یا تولید کننده سنتی فاقد اطلاعات کافی یا ترازو با دقت توزین مناسب باشد
مصرف آن مکمل ممکن است سلامت مصرف کننده بستنی را تهدید نماید.